Ο Κεμάλ και οι βαθιά νυχτωμένοι.

Παρακολουθώντας την ανησυχία των ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες για τους Ρομά και την ενασχόληση των Μέσων Κοινωνικής Αλλοτρίωσης με το θέμα της εξάχρονης Μαρίας, αναρωτιέμαι ποιός είναι το μεγαλύτερο θύμα σε αυτή την υπόθεση;  H περιθωριοποιημένη και στιγματισμένη μειονότητα, η οποία παρουσιάζεται ως εγκληματική οργάνωση εξαιτίας της έλλειψης παιδείας που κουβαλάμε τόσο εμείς από τα σπίτια μας, όσο και οι δημοσιογράφοι ή το μικρό κοριτσάκι που εκτίθεται ανεπανόρθωτα στη δημοσιότητα, σε ηλικία που μάλιστα καταλαβαίνει ή τουλάχιστον αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω της; Και τί κάνουν στην πρώτη περίπτωση, οι «υπέρμαχοι» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο αλλά και στα social media;

Προφανώς, οι τελευταίοι, προσπαθούν να ανακαλύψουν σε κάποια παραπομπή της Wikipedia, «τι είναι αυτή οι Ρομά», να συνδυάσουν τη «γεύση» τους, με την καραμέλα που τους έχουν μάθει να πιπιλάνε τόσα χρόνια, όσοι τους έκαναν πλύση εγκεφάλου ώστε να τους προσάψουν κατηγορίες. Σε αυτή την προσπάθεια έχουν, συμπαραστάτες τους δημοσιογράφους. Μου προκαλεί, το λιγότερο αποτροπιασμό, η στάση «έγκριτων δημοσιοκάφρων», οι οποίοι, ως σύγχρονοι Sherlock Holmes – ο θεός να τους κάνει- στο βωμό της τηλεθέασης και της επισκεψιμότητας ιστοσελίδων, προσβάλλουν την εύθραυστη ψυχή ενός παιδιού, με κάθε είδους φωτογραφίες εκτεθειμένες στο κοινό και τους αναγνώστες. Φωτογραφίες,  προς επίδοξους wannabe famous, o οποίοι,  προκειμένου να κερδίσουν το ελάχιστο της δημοσιότητας, τολμούν να εκφράσουν απόψεις του τύπου «η μικρή μοιάζει με το παιδί μας». Αποκαρδιωτικό, λυπηρό… τραγικό.

Σε άλλα νέα, στα Ευρώπας, προετοιμάζονται πυρετωδώς για την σύνοδο κορυφής (ναι με μικρά γράμματα, όπως της αρμόζει), όπου, θα συζητάνε με τις ώρες, τις ορέξεις της κας. Merkel και του Oli Rehn, για νέα μέτρα προς ικέτες μετρητών, αλλά και μεγαλεπήβολα σχέδια για διάσωση και ολοκλήρωση της μαμάς Ευρώπης και των δανειστών της.

Την ίδια ώρα, κάπου στην Ψαροκώσταινα, οι  πολιτικοί «αρχηγοί», διαπληκτίζονται στην προσπάθεια τους να βγάλουν άκρη με τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων και τη διατήρηση των κεκτημένων τους, λες και δεν τους φτάνει η χρηματοδότηση από τους «παρακρατικούς σπόνσορες».

Παράλληλα, υπόσχονται να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της Ελλάδος, στην προαναφερθείσα σύνοδο, ώστε να μη χρειαστεί να λάβουν νέα μέτρα. Και οι Έλληνες, βαθιά νυχτωμένοι, συνεχίζουν τις απεργίες και τις πορείες για την προάσπιση των εργασιακών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Οξύμωρο ακούγεται. Λες και αυτοί, στους οποίους απευθύνονται είναι τα «αφεντικά» που κάνουν κουμάντο.  

Αντί να μας ψεκάζουν  «λήθαργο», σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερο να μας πετάνε κανένα ξυπνητήρι στο κεφάλι, μπας και εγερθεί έστω για λίγο το εθνικό μας φρόνημα, μέρες που έρχονται; Καλή κάθε πρόθεση για ανατροπή και επανάσταση, αλλά από τον καναπέ με λάβαρο το τηλεκοντρόλ και όπλο το Smartphone, δεν πιάνει. Άσε που πέφτει και το σήμα του γείτονα.

Δεν λέω, ωραία αργία πέφτει φέτος η 28^η Οκτωβρίου, αλλά μήπως θα ήταν προτιμότερο να απελευθερωνόμασταν αρχικά από τα κλισέ, «πάμε για καφεδάκι μετά την παρέλαση»; Διότι, ο αγώνας για ελευθερία και δικαιοσύνη, δεν επιτυγχάνεται με «φραπεδιά», «σαύρισμα» και ρητορικές διαλέξεις περί κρίσης στις καφετέριες.

Μέρα που είναι, ας τιμήσω τον Χατζιδάκι και ας σας θυμίσω ένα στοίχο του ευελπιστώντας ότι, θα αγγίξει, όσους ακόμα βρίσκονται σε επαγρύπνηση: «…Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί».

«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...»

Με ειδική αφιέρωση.

Η Καβαφιάδα, ο Εβραίος και τα ετοιμοπαράδοτα Υπουργεία …

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την πλατεία Ομονοίας, να εύχεσαι να’ μην είναι μακρύς ο δρόμος… Ακόμα  ζέστες, ακούω πως κάνει στην Αθήνα και δεν ποτέ δεν ξέρεις ποιός διπλανός σου, ευωδιάζει eau de toilette «ξυνισμένο γιαουρτάκι»… Γιατί διαμαρτυρόμενοι συνδικαλιστές, ωσάν τους Κύκλωπες, δύναται να βρεθούν στο δρόμο με ντουντούκες λάβαρα και συνθήματα πορείας κι άντε να περάσεις. Αλήθεια πόσο υπερήφανος νιώθεις ως Έλλην, μέσα σε ένα σαρδελοκούτι με ταμπελίνο «Καβάφης»;

Επειδή  δεν θέλω να τρίζουν τα κοκαλάκια του κακόμοιρου Αλεξανδρινού, που  -Λεωφορείο ο Πόθος-  τον κατάντησαν κι έρμαιο στη μοίρα κάθε επίδοξου τρολ,  ελπίζω τα τζιμάνια, τα οποία, ανέλαβαν τη συγκεκριμένη καμπάνια, να επιδείξουν την κατάλληλη σοβαρότητα και να πράξουν αναλόγως.

Μιλώντας για τρόλ (τα αυθεντικά, του Tolkin), κάπου πήρε το μάτι μου, η Τρόικα ορέγεται Κώστα Σημίτη για Πρόεδρο της Ελληνικής ? Δημοκρατίας και διερωτώμαι: Από πότε οι Ελίτσες Καλαμών φυτρώνουν επάνω σε καλλοπιστικά γλαστράκια για το Προεδρικό Μέγαρο; Κελ ντεκαντανς !... σκέπτομαι. Φαντάζομαι τον «καλικάτζαρο», να χαιρετά σε παρέλαση σαν τον Πινόκιο και να συσκέπτεται για την «πχιότητα» των αποφάσεων  του κωλοχανείου της Βουλής. Ή μήπως, λέω μήπως... το όλο θέμα είναι επιτηδευμένο, ώστε να ξαναζήσουμε σκηνές ντροπής απείρου κάλους α λα Ίμια και… «Σας ευχαριστούμε Αμερικάνοι»; Πρέπει να προμηθευτώ Lexotanil. Γιατί σε ενδεχόμενο που συμβεί το μοιραίο, το λιγότερο που έχουμε να πάθουμε είναι déjà vu, με τον Αρτέμη Μάτσα  να ξαναλέει πως «είναι φίλοι μας οι Γερμανοί» ή να καρφώσουμε μυαλά στα κάγκελα από προσκύνημα στην «αγία, ομοούσια και ζωοποιό Α. Merkel».

Σε άλλα νέα, ο Ευρωμεσσίας, ο αγωνιστής της αλλαγής, ο υπερασπιστής της φτώχειας με τα Μπερπερίνια, Αλέξης Τσίπρας, αναστάτωσε για μια ακόμα φορά τη Βουλή, στη συζήτηση για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τονίζοντας ότι, «με το νόμο που ψηφίζεται, το δημόσιο χάνει αντισταθμιστικά οφέλη, ενώ ο  επενδυτής, κρατάει ενέχυρο 4 ετοιμοπαράδοτα Υπουργεία». Τι να πω Αλέξη… μετά τους σπόνσορες στην παρέλαση μπορεί να βρήκαν σπόνσορες και για Υπουργεία. Μια λαϊκή ρήση λέει ότι, «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται»,  πόσο μάλλον ετοιμοπαράδοτα. Κι ο νοών νοείτω…

Με όλα αυτά, ο νους μου πηγαίνει σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο, όπου ο Μητσοτάκης αλείφει την κοιλιά του μέλι, ενώ ένα υποχθόνιο «μουάχαχαχαχα» προκαλεί ανατριχίλα. Και μιας και είναι μεγάλη και σημαδιακή μέρα η αυριανή, ένεκα Ιουρασικής επετείου του γενεθλίου του λατρεμένου Επίτιμου,  να πω ότι, και φέτος, καλύτερο δωράκι από τις εξελίξεις δεν θα μπορούσαν να του κάνουν.

Να τον χαιρόμαστε βρε!

Αγαπημένα μου βρωμόπουλα,